Καλύβια: Εορτασμός Αγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Εδέσσης (8/08)

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2022

Από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καλυβίων Αγρινίου ανακοινώνεται ότι, για πρώτη φορά στο χωριό μας, μετά την αγιοκατάταξή του, θα τιμηθεί η εορτή του Αγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Εδέσσης, στις 7 και 8 Αυγούστου και καλείται το Χριστεπώνυμο πλήθος να παρευρεθεί στις ιερές ακολουθίες. Δείτε το πρόγραμμα:

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

7 μ.μ: Πανηγυρικός Εσπερινός και Ιερά Παράκληση.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022

7:00 – 9.00 π.μ: Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Τό Οκουμενικό Πατριαρχεο τήν 23η ουνίου 2020 μέ πόφασή του κατέταξε τόν Μητροπολίτη δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας Καλλίνικο (1919-1984) στό γιολόγιο τς κκλησίας καί μνήμη του θά τιμται τήν 8η Αγούστου κάθε τους, μέρα τς νδόξου κοιμήσεώς του.

Βίος και πολιτείας του Αγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Εδέσσης

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Τό Οκουμενικό Πατριαρχεο τήν 23η ουνίου 2020 μέ πόφασή του κατέταξε τόν Μητροπολίτη δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας Καλλίνικο (1919-1984) στό γιολόγιο τς κκλησίας καί μνήμη του θά τιμται τήν 8η Αγούστου κάθε τους, μέρα τς νδόξου κοιμήσεώς του.

ταν κάρη μοναχός τό τος 1957 πέλεξε τό νομα Καλλίνικος χι γιατί θελε νά λάβη τό νομα κάποιου πισκόπου πού προηγήθηκε καί φερε τό νομα Καλλίνικος (πως συνηθίζεται στά κκλησιαστικά πράγματα), λλά γιά νά μιμηθ στήν ζωή του τούς καλλινίκους Μάρτυρες καί νά χη καλούς γνες καί νίκες. Καί κενος γαποσε σέ λη τήν ζωή του τούς μάρτυρες καί μιλοσε γι' ατούς μέ νθουσιασμό καί μπνευση.

ξιώθηκα νά τόν γνωρίσω στό γρίνιο πό τά μαθητικά μου χρόνια, ταν κενος ταν Πρωτοσύγκελλος τς ερς Μητροπόλεως Ατωλίας καί καρνανίας, καί μο εχε κάνει μεγάλη ντύπωση σκητικότητά του, χαρά πού ξέπεμπε πό τό πρόσωπό του καί λη του τήν παρξη, γλυκύς του λόγος, τό ζωντανό του κήρυγμα, τό πικοινωνιακό του χάρισμα μέ τούς νέους, καί πολλά λλα.

ργότερα, ταν μουν φοιτητής στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης ξελέγη Μητροπολίτης δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας καί μετά τό πέρας τν σπουδν μου, καί ν εχα προτάσεις νά προχωρήσω σέ ερύτερες σπουδές γιά πιστημονική καί καδημαϊκή ξέλιξη, τά γκατέλειψα λα καί προτίμησα νά μείνω κοντά του. πειδή ς φοιτητής σύχναζα στό γιον ρος καί συναναστρεφόμουν μέ διαφόρους γίους Μοναχούς, ερισκα στόν πίσκοπο Καλλίνικο τά δια καί περισσότερα γνωρίσματα μέ ατούς, τόν ασθανόμουν ς ναν γιορείτη πίσκοπο καί τσι μεινα κοντά του μέχρι τήν τελευταία στιγμή του, πού φυγε ψυχή του πό τό σμα του.

Τά χαρίσματά του καί σκητική βιοτή του μέ «αχμαλώτισαν», γι ατό καί μετά τήν κοίμησή του γραψα τρία βιβλία.

Τό πρτο βιβλίο τό γραψα μέσως μετά τήν κοίμησή του (1984) μέ τίτλο: Μαρτυρία ζως, τό ποο ταν πράγματι μαρτυρία γιά τήν ζωή το Γέροντός μου, τόν ποο ζησα πό πολύ κοντά, τόσο κατά τήν ποιμαντική διακονία του ς Μητροπολίτου, σο καί κατά τήν περίοδο τς σθενείας του, καί τό ξέδωσε ερά Μητρόπολη Ατωλίας καί καρνανίας μέ σημαντικό πρόλογο το τότε Μητροπολίτου Θεοκλήτου.

Τό δεύτερο γκδες βιβλίο δημοσιεύθηκε ργότερα (1998), ταν γινα Μητροπολίτης, καί χει τίτλο: Κόσμημα τς κκλησίας καί εναι ερύτερη παρουσίαση το βίου καί τς πολιτείας του.

Καί τό τρίτο βιβλίο κδόθηκε τό τος 2015 καί φέρει τόν τίτλο: Καλλίνικος, Μητροπολίτης δέσσης, μιά "σία μορφή". Τόν χαρακτηρισμό «σία μορφή», τόν δωσε γραπτς Οκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος. Ατό τό βιβλίο εναι τρόπον τινά μία περίληψη τν προηγουμένων καί σέ μερικά σημεα πάρχουν καί νέες προσθκες.

Εμαι ποχρεωμένος νά πογραμμίσω τι γιά τόν μακάριο Μητροπολίτη Καλλίνικο μίλησε καί γραψε κατά καιρούς καί διάδοχός του Μητροπολίτης δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας κ. ωήλ, εροκήρυκάς του καί στενός συνεργάτης του, μάλιστα δέ ξέδωσε καί τίς ποιμαντορικές γκυκλίους του, τίς ποες χαρακτήρισε ς «ριστουργήματα». Διοργάνωσε στήν ερά Μητρόπολη δέσσης, μέ τήν συμπλήρωση τν εκοσι τν πό τήν κοίμησή του, κδηλώσεις καί εδική μερίδα. φιέρωσε δέ πρός τιμήν του καί μιά κδοση το μερολογίου τς ερς Μητροπόλεώς του καί τόν τίμησε δεόντως μέ τό νά δημιουργήση στήν εσοδο το πισκοπείου τς ερς Μητροπόλεως μιά προθήκη μέ ερά μφιά του καί προσωπικά του ντικείμενα. πίσης, ς διάδοχός του κανε τήν πρόταση γιοκατατάξεως στήν ερά Σύνοδο τς κκλησίας τς λλάδος καί βεβαίωσε τήν γάπη το λαο πρός τό πρόσωπό του καί τίς θαυματουργικές πεμβάσεις του.

1. πό τό κατ εκόνα στό καθ μοίωση

Κάθε νθρωπος στήν ζωή ατή ξελίσσεται πό τήν βιολογική γέννησή του στήν ναγέννησή του μέ τό Βάπτισμα, τό Χρίσμα, τήν θεία Κοινωνία καί τήν ν γένει πορεία του μέχρι τήν κοίμησή του. Γι ατό δέν πρέπει νά ρμηνεύη κανείς τόν νθρωπο πό μιά δεδομένη στιγμή πό μιά συγκεκριμμένη φάση τς ζως του, λλά νά βλέπη σύνολη τήν παρουσία του στήν γ. Ατό πρέπει νά γίνη καί μέ τόν γιο Καλλίνικο.

ν κανείς περιορίση τό πτικό πεδίο μεμονωμένα στά πρτα χρόνια τς ζως του στά νδιάμεσα κόμη καί στά τελευταα, τότε εναι νδεχόμενο νά τόν δικήση, γιατί ατός ναπτυσσόταν προοδευτικά καί λοκληρωνόταν σταδιακά.

μακάριος εράρχης εδε τό φς το λίου στά Σιταράλωνα το Θέρμου Ατωλοακαρνανίας, ζησε τά πρτα χρόνια τς ζως του στήν Ατωλοακαρνανία, δίως στό Θέρμο καί τό Μεσολόγγι, που καί κανε τά πρτα «πετάγματα» τς ποιμαντικς του δραστηριότητας, λλά λοκληρώθηκε καί τελειώθηκε στήν Μακεδονία καί συγκεκριμένα στήν ερά Μητρόπολη δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας, καί εδικότερα στήν δρα τς ερς Μητροπόλεως, τήν δεσσα. πομένως, Ατωλοακαρνανία καί Πέλλα, Θέρμο, Μεσολόγγι, γρίνιο καί δεσσα, ερά Μητρόπολη Ατωλίας καί καρνανίας καί ερά Μητρόπολη δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας γνώρισαν τόν πολυτάλαντο καί χαρισματικό ατόν νθρωπο καί Κληρικό.

λλά κι γώ στό γρίνιο, που μουν μαθητής στό Γυμνάσιο, γνώρισα τόν νεαρό τότε Πρωτοσύγκελλο, τόν σκητικό, τόν εικίνητο καί θερμουργό εροκήρυκα, λλά τελικά τόν «πήλαυσα» λοκληρωμένο πίσκοπο καί Πνευματικό Πατέρα στήν δεσσα. ξιώθηκα πό τόν Θεό νά εμαι μορόφιος καί μοτράπεζος μέ ναν τέτοιον χαρισματικό γιο πίσκοπο, καί μάλιστα εχα τήν ξαιρετική ελογία πό τόν Θεό νά τόν πηρετήσω κατά τό πτάμηνο διάστημα τς σθενείας του, καί, κατά τήν προόρασή του, νά το κλείσω τά μάτια καί στήν συνέχεια νά τόν βιογραφήσω.

νθρωπος λαμβάνοντας τό κατ εκόνα του πό τόν Θεό πρέπει νά φθάση στό καθ μοίωση, τοι τήν θέωση, καί τόν γιασμό, ζώντας τίς «μεθηλικιώσεις» το Χριστο, κατά τόν λόγο το ποστόλου Παύλου: «μέχρι καταντήσωμεν ο πάντες ες τν νότητα τς πίστεως κα τς πιγνώσεως το υο το Θεο, ες νδρα τέλειον, ες μέτρον λικίας το πληρώματος το Χριστο» (φ. δ, 13). Κατά τόν γιο Μάξιμο τόν μολογητή, τό κατ εκόνα συνιστ τό «εναι» καί τό «εί εναι», καί τό καθ μοίωση συνιστ τήν «σοφία» καί τήν «γαθότητα». πνευματική ξέλιξη το νθρώπου εναι συνέπεια τς ρμς, τήν ποία βαλε μέσα του Θεός καί πορεία του εναι καρπός τς ρχικς ατίας τς δημιουργίας του, κατά τόν λόγο το ποστόλου Παύλου: «μέτοχοι γάρ γεγόναμεν το Χριστο, άνπερ τήν ρχήν τς ποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν» (βρ. γ, 14). Ατή δέ ξέλιξη τν νθρώπων εναι καρπός τς θείας νανθρωπήσεως, διότι, κατά τόν Μέγα θανάσιο,

«Ατός ον στί Θεός σαρκοφόρος καί μες νθρωποι πνευματοφόροι».

Ατή πνευματική ξέλιξη συνέβη καί στόν μακάριο εράρχη. ρχισε μέ τήν βίωση τς γιορειτικς-σκητικς ζως πό τά μικρά του χρόνια, τήν ποία το μετάγγισε ς πνευματικό αμα ελαβής ερεύς παππος του, καί τήν πόκτηση γιος κκλησιαστικο φρονήματος∙ συνέχισε μέ τήν πρακτική ξάσκηση, τήν ποία διδάχθηκε πό τούς νθρώπους τς κκλησίας καί τούς Καθηγητές τς Θεολογικς Σχολς∙ εσλθε στήν διοίκηση καί τήν ποιμαντική τς κκλησίας μέ ρμή, ζλο κατά Θεόν, θερμουργή γάπη γιά τήν κκλησία∙ καί τελείωσε τήν ζωή του μέσα σέ σιωπή, προσευχή, ρεμία, πόλυτη μπιστοσύνη στήν Πρόνοια το Θεο, κάτω πό τήν Θεομητορική προστασία τς Παναγίας τς Προυσιώτισσας, ποία τόν πισκέφθηκε μέ δόξα στό κρεββάτι το πόνου καί τόν κανε νά χαρ περβολικά.

σοι τόν γνώρισαν, δίως ς Μητροπολίτη, πού εχε δη ριμάσει πνευματικά, κάνουν λόγο γιά ναν «σκητή πίσκοπο», ναν «διάφανο εράρχη», «μή κ το τόπου σεμνυνόμενος, λλά τόν τόπον σεμνύνων φ αυτο», μιά «σία μορφή τς κκλησίας», να «κόσμημα τς κκλησίας», ναν «γιο νθρωπο», ναν «νθρωπο το Θεο». Ατό θά φαν στά πόμενα.

Δέν εναι δυνατόν νά περιγράψη κανείς πλήρως τήν λη ζωή του, τά καρδιακά βιώματά του, τούς λαλήτους στεναγμούς τς καρδίας του, τήν πυρφόρα καρδιακή ναφορά του στόν Θεό, τόν διάλειπτο ζλο του γιά τούς δελφούς του κατά Χριστόν, τήν ατοπαράδοσή του στήν Πρόνοια το Θεο, τήν πολυκύμαντη ποιμαντική διακονία του, τό σιακό του τέλος!

ξ νάγκης θά περιορισθ στά πιό βασικά σημεα, τά ποα θά παρουσιασθον κατά τρόπο συνοπτικό καί συναξαριακό.

2. Γέννηση, κκλησιαστική μόρφωση καί σπουδές

μακάριος ατός νήρ γνώρισε «πό βρέφους τά ερά γράμματα» (Β Τιμ. γ, 15). Γεννήθηκε σέ οκογένεια πατριαρχική μέ τήν λευϊτική παρουσία το παππο του θανασίου, νός εροπρεπος Κληρικο πού «πληγώθηκε» πό τήν ζωή το γίου ρους. Ατή πατριαρχική μορφή τόν κπαίδευσε, πως καί τά πόλοιπα γγόνια, μέ τό γιορείτικο θος, τήν λατρεία τς κκλησίας, τόν κάματο τς ερατικς διακονίας, τήν κκλησιαστική λατρεία, τίς κολουθίες το Μεσονυκτικο πό βαθέος ρθρου, τίς γονυκλισίες καί τίς νηστεες. γιαγιά του Σπυριδούλα, μιά ξαγιασμένη Πρεσβυτέρα, το δειχνε πληθωρική γάπη, ς γνήσια ρουμελιώτισσα τόν μεγάλωσε μέ τήν γάπη στήν Παναγία τήν Προυσιώτισσα καί τά λλα μοναστικά κέντρα τς περιοχς, μέ νηστεες, λονυκτίες, προσευχές. ελογημένη ατή προμήτωρ πενθύμιζε τήν γιαγιά το Μεγάλου Βασιλείου Μακρίνα, γιά τήν ποία Μέγας Βασίλειος γραφε: «Μακρίναν λέγω τήν περιβόητον, παρ ς διδάχθημεν τά το μακαριωτάτου Γρηγορίου ήματα».

Ο ελαβες γονες του, Γεώργιος καί Ακατερίνη, το μετέδωσαν τήν πίστη στόν Θεό, τήν γάπη στούς δελφούς, τήν κενωτική προσφορά σέ λους, φίλους καί χθρούς, τήν πέρβαση το πόνου καί τν δερματίνων χιτώνων, τό σκητικό θος καί τήν κκλησιαστική πολιτεία.

ς μαθητής στό Θέρμο τυχε ξιόλογης παιδεύσεως πό καθηγητές μέ θος καί γνώση, μέ στέρεη φιλολογική παιδεία, πού τόν νέδειξαν στήν κκλησιαστική ζωή. συμμαθητής του στό Γυμνάσιο Θέρμου το γρινίου, δικηγόρος Σωκράτης Στίγκας, γραψε γι ατόν: «ποτελε κόσμημα διά τήν κκλησίαν μας».

ς φοιτητής τς Θεολογικς Σχολς μαθήτευσε χι μόνον στήν σοφία τς καδημαϊκς θεολογίας, λλά καί τς κκλησιαστικς ζως καί τς χαρισματικς θεολογίας. Ατό τό γνό «γριολούλουδο» τς ρουμελιώτικης γς, πως τόν ποκαλοσε καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, δέν λλοιώθηκε πό τό ερωπαΐζον, σχολαστικίζον καί προτεσταντίζον πνεμα πού βρκε στήν θήνα, λλά παρέμεινε να κομμάτι το γιορείτικου θους καί τς ρωμηοσύνης πού συνάντησε στήν οκογένειά του καί τό χωριό του, στίς κολουθίες το Ναο τς Παναγίας στό Μουρόσκλαβο.

περιγραφή το συμφοιτητο του, το μακαριστο ρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, κάνει λόγο γιά τό τι τά δύσκολα κενα χρόνια τς Κατοχς διάβαζαν μαζί τό Εαγγέλιο στό Ζάππειο καί ναζητοσαν νά πικοινωνήσουν μέ ναν σκητή κοντά στήν θήνα, γιά νά μάθουν στήν πράξη τήν πνευματική ζωή. Κατά τήν μολογία το μακαριστο εσεβος καί φιλοκαλικο θεολόγου Βασιλείου Μουστάκη, στόν συμφοιτητή του Δημήτριο Πολο «βλεπες τόν σκητικό νθρωπο, μέ λα τά σημάδια πάνω του τς τέλειας φοσίωσης στόν Κύριο» καί ταν πό τότε «να κακο πρόβατο το Χριστο», πού πιδιδόταν στήν «προσευχή καί στίς γαθοεργίες» καί «ταν μιά τόσο ραία ψυχή».

3. Στρατιωτική του θητεία στά ΛΟΚ

Κατά τήν διάρκεια τς στρατιωτικς του θητείας, ς εροκήρυξ-θρησκευτική πηρεσία στόν Λόχο ρεινν Καταδρομν (37ης Ταξιαρχίας), πέδειξε ρωικό πνεμα καί, κυρίως, νδιαφερόταν γιά τό κήρυγμα ντός καί κτός το Στρατοπέδου, γιά νά ρέση στόν πραγματικό «στρατολογήσαντα» ατόν, τόν Χριστό (Β Τιμ. β, 4). Μέ μεγάλο ζλο κανε εραποστολικό ργο στόν στρατό, στε νας συστρατιώτης του νά μολογήση τι «εχε μιά ζεστασιά στόν λόγο του καί πρό παντός σ κενα τά σπινθηροβόλα μάτια του, πού χωρίς νά καταλάβω κυριολεκτικά μέ σαγήνευσε καί μέ κανε νά θέλω συντροφιά του καί παρέα του νά εναι συνεχής καί νά διαρκ πολλή ρα». Εχε ποκληθ «εραπόστολος το στρατιωτικο ντισκήνου».

Ο πόλεις καί τά χωριά πό που πέρασε κατά τήν διάρκεια το χρόνου πού ταν στρατιώτης, πως Στυλίδα Λαμίας, Καστοριά κλπ. κουσαν τόν νεαρό στρατιώτη νά κηρύττη στούς Ναούς μέ ζλο καί αταπάρνηση.

τότε πιτελάρχης καί ργότερα Στρατηγός το Γ Σώματος Στρατο Κωνσταντνος Τσολάκας το γραψε μέσως μετά τήν λήξη τς θητείας του στόν στρατό: «Πάντα σ νθυμομαι, διότι ταν σέ εχα μαζί μου μο δόθηκε εκαιρία νά σέ καμαρώσω στήν πέροχη προσπάθειά σου γιά τήν πίστιν καί τήν Πατρίδα. γώ σο εχομαι νά εσαι πάντα διος καί πάντα νά φωτίζς τούς λλους μέ τήν δική Σου πίστιν καί λαμπρότητα τν ασθημάτων Σου».

λοι γαποσαν τόν Δημήτριο Πολο, κτιμώντας τό φιλότιμό του, τήν πλότητα το χαρακτήρα του, τόν ζλο του καί τήν νδρεία του.

4. Εσοδος στήν ερωσύνη

Τόν γιο Καλλίνικο τόν συγκινοσε λατρεία το Θεο καί ποιμαντική διακονία το λαο καί κε κατέθεσε λα τά μεγάλα χαρίσματά του, τοι τόν εραποστολικό του ζλο, τήν διοικητική μεγαλοφυΐα του στήν κκλησία καί τά ξιοποίησε μέ τίς περιοδεες του, τίς θεες Λειτουργίες στά πλέον δυσπρόσιτα χωριά καί στά σπήλαια τν σκητν. Κατά τήν κουρά του σέ μοναχό πιθυμε νά λάβη τό νομα Καλλίνικος, γιατί θέλει σέ λη τήν ζωή του νά μιμηθ τούς καλλινίκους Μάρτυρες, νά χη πνευματικές νίκες.

μικροκαμωμένος σκητικός ερομόναχος γινε γνωστός σέ λη τήν ερά Μητρόπολη Ατωλοακαρνανίας, κατ ρχάς ς λαϊκός Γραμματεύς καί εροκήρυκας, μετά ς Πρωτοσύγκελλος ατς, κάτω πό τήν στοργή καί τήν γάπη το Γέροντός του Μητροπολίτου Ατωλίας καί καρνανίας κυρο εροθέου, καί ργότερα κάτω πό τήν γάπη το Τοποτηρητο τς ερς Μητροπόλεως μακαριστο ρτης γνατίου καί μετέπειτα κάτω πό τήν γάπη το μακαριστο Μητροπολίτου του Θεοκλήτου. Λειτουργοσε συνεχς καί μιλοσε διαρκς μέ προφητική νάργεια, φο, πως λεγε, δόξα τν ποστόλων εναι «τό σίγητο κήρυγμα», διοργάνωνε πανηγύρεις καί λατρευτικές κδηλώσεις, κδαπανήθηκε κυριολεκτικά στήν ποιμαντική διακονία τς μεγάλης ατς ερς Μητροπόλεως, ναδεικνύοντας ξίους Κληρικούς μέ ζλο, αταπάρνηση καί κκλησιαστικό φρόνημα.

Καί λα ατά τά κανε χωρίς νά φήση τήν σκητική ζωή, τό γιορείτικο θος, παρασκευάζοντας τσι τόν αυτό του «θμα καί ερεον προσάγειν ατόν, διά τς μυστικς ερουργίας», πως θά γραφε γιος Γρηγόριος Νύσσης. Στό μικρό δωμάτιο το σπιτιο του στό Μεσολόγγι, πού εχε διαμορφωθ ς να μικρό καλογερικό κελλί, κοιμόταν τίς λίγες ρες, πού εχε στήν διάθεσή του γιά ξεκούραση, πάνω στό στρατιωτικό ράντζο. Σέ ατό τό κελλί γρυπνοσε προσευχόμενος στόν Θεό γιά τήν νίσχυση στόν γώνα του καί τήν φώτιση τν Κληρικν, μοναχν καί λαϊκν τς ερς Μητροπόλεως Ατωλίας καί καρνανίας.

5. πισκοπική του διακονία

Μετά πό χρόνια, στήν κατάλληλη λικία, Θεός τόν νέδειξε «πί τήν λυχνίαν» γιά νά λάμπη «πάσ τ οκί» (Ματθ. ε, 15), τόν κατέστησε πίσκοπο καί Μητροπολίτη τς ερς Μητροπόλεως δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας. χειροτονήσας ρχιερεύς, κατά τήν χειροτονητήρια προσφώνησή του, τόν ποκαλε «πλον, λιτόν, σκητικόν, νεπιτήδευτον», παινε τίς σπάνιες ρετές του, τήν πίστη του, τήν «γιότητα καί τήν καθαρότητα σιακήν», τόν «σίγαστον θεον ρωτα», «τήν ποδειγματικήν κτημοσύνην καί φιλοχρηματίαν» καί πολλά λλα.

Καί κενος στόν χειροτονητήριο λόγο του ζητ πό τόν χειροτονοντα ρχιερέα νά δεηθ, στε τό πρ το Παναγίου Πνεύματος νά τόν καθαρίση καί νά νάψη ντός του «πυρκαϊάν γάπης πρός τόν Σωτρα καί Λυτρωτήν Χριστόν καί τήν γίαν Του κκλησίαν». κόμη, πιθυμε νά κα ς λαμπάδα «διά τήν δόξαν το σταυρωμένου ησο Χριστο». Στό τέλος ζητ τήν προσευχή του γιά νά εσέλθη μαζί μέ τό ποίμνιό του στήν Βασιλεία τν Ορανν.

Κατά τόν νθρονιστήριο λόγο του στόν Καθεδρικό Ναό τς γίας Σκέπης δέσσης ναλογίζεται κατά τρόπο πατερικό καί θεολογικό τι « κλρος το πισκόπου δέν εναι θρόνος, λλά σταυρός. πίσκοπος νεβαίνει πρτον ες τόν Γολγοθν» καί κφράζει τήν πιθυμία του νά πηρετήση καί χι νά πηρετηθ. Συνδέει, δηλαδή, τήν ρχιερατική διακονία μέ τόν Γολγοθ, καί ασθάνεται τι ρχιερεύς εναι φορεύς τς μαρτυρικς ρχιερωσύνης το Χριστο». Σκέπτεται δέ, κατά τήν λαμπρή κείνη τελετή τς νθρονίσεως, τήν μεγάλη μέρα τς κρίσεως τι «τρέμων καί γυμνός» θά παρασταθ «πρό το βήματος το Χριστο, το Κριτο τς οκουμένης». δ φαίνεται σχατολογική προοπτική τς ρχιερωσύνης.

πό τήν πρώτη μέρα ρχίζει τήν ποιμαντική διακονία του στήν ερά Μητρόπολη δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας μέ ψηλό ασθημα εθύνης, μέ πατερικό φρόνημα, μέ κκλησιαστική συνείδηση, μέ σκητικό θος, μέ εαγγελικό τρόπο, μέ ποστολικό ζλο, γνωρίζοντας τόν λόγο το Μεγάλου Βασιλείου τι « τν πλειόνων πιμέλεια, πλειόνων στίν πηρεσία». προηγούμενη πείρα τς διοίκησης τς ερς Μητροπόλεως Ατωλίας καί καρνανίας τόν βοηθ νά ποιμαίνη «τό ποίμνιον ατο μετ πιστήμης, λλά μή ν σκεύεσι ποιμένος πείρου» καί ναδείχθηκε «πολιός ν νεότητι», κατά τόν γιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο.

Γιά τά περισσότερα χρόνια τς ρχιερατικς του ζως εμαι ατόπτης καί ατήκοος μάρτυς τς ποιμαντικς του διακονίας καί παρακολουθοσα νεός τό ργο νός ξίου διαδόχου τν ποστόλων καί τν Πατέρων, νός γίου εράρχου, πού εναι ες τύπον καί τόπον το Χριστο, νός νθρώπου το Θεο. βλεπα τήν «προκοπήν» του «τήν ν τ Εαγγελί καί τήν εταξίαν τν κκλησιν», γιά νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου.

ς ριστος καί κατανυκτικός ερουργός θέτει ς βάση τς πισκοπικς του διακονίας τήν θεία Λειτουργία, μέ τήν ποία γιάζεται διος καί γιάζει τόν λαό. θεία Λειτουργία εναι τό «πανηγύρι» του, ζωή του, ναστάσιμη βιοτή του. Προσπαθε νά μυήση τόν λαό στό μεγαλεο της καί τήν οράνια τμόσφαιρά της. Εναι σύννους κατά τήν θεία Λειτουργία, δέν νέχεται συζητήσεις, παραλείψεις καί προσεξίες καί κδηλώνει τήν δυσαρέσκειά του μέ τό «Κύριε, λέησον!». χει ασθηση τι θεία Εχαριστία εναι «σύνοδος ορανο καί γς» μία σχατολογική μυσταγωγία πού βιώνεται κατά τόν βαθμό τς συγκεντρώσεως το νο στήν καρδιά, κατά τόν γιο Μάξιμο τόν μολογητή.

Δέν τελε θεες Λειτουργίες μηχανικά καί θιμοτυπικά, λλά προετοιμάζεται σκητικά καί προσεύχεται καρδιακά. τοιμάζεται πό τήν προηγουμένη μέρα, προσεύχεται κατά τήν διάρκεια τς νύκτας, συγκεντρώνει τόν νο του, χοντας π ψη του τόν λόγο το γί ουΓρηγορίου το Θεολόγου «φιλοσοφομεν φ συχίας», καί ναμένει τήν μετοχή του στήν θεία Λειτουργία ς μύηση στά νω. Ζ λη τήν βδομάδα καί τήν παραμονή τς θείας Λειτουργίας ς σκητής, κφράζοντας τό «βασιλικό χάρισμα», τόν ρραβώνα το Βαπτίσματος.

Προετοιμάζεται σάν νά πηγαίνη σέ γάμο μυστικό μέ τόν Θεό, τόν ποον γαποσε πολύ. Καί ατό φαίνεται μπροστά στήν γία Τράπεζα πό τήν προσοχή του καί τήν εκατάνυκτη καρδία του, τόν λο τρόπο τς παρουσίας του. Τά ρχιερατικά του μφια χάνουν τήν ξωτερική λάμψη τους κάτω πό τήν κατανυκτική καί ταπεινή παρουσία του, τά λικά ποτάσσονται στόν «δριμύ καί φόρητον πόθον τς ψυχς» το ελαβος ερουργο, σύμφωνα μέ τόν λόγο το Μεγάλου Βασιλείου.

Τό κήρυγμά του κατά τήν θεία Λειτουργία εναι μυσταγωγικό, εαγγελικό, φυπνιστικό, γιολογικό, μαρτυρικό, σχατολογικό, ν τέλει προφητικό. πως μολογε ατήκοος μάρτυς, μοναχός Θεολόγος βηρίτης, «τό κήρυγμά του χει κάτι πό τήν Χάρη το γίου Κοσμ το Ατωλο, πού τόσο γαποσε καί συχνά νέφερε στίς μιλίες του». ς «μικρόσωμος, σκητικός καί μειλίχιος, μιλοσε πλά καί πατρικά». νίοτε ψωνε τήν φωνή του προφητικά, λλά πάντοτε ταν πατρικός, παρακλητικός καί πατερικός.

Τό κήρυγμά του προσφέρει λπίδα, κόμη καί ταν μιλ γιά τόν θάνατο καί τήν μνήμη το θανάτου. λόγος του πέφτει σάν μιά συχη βροχή στίς καρδιές τν κροατν του, ο ποοι δέν θελαν νά σταματήση νά μιλ, προσκολλνταν πάνω στόν γλυκύτατο λόγο του, γιατί πό τό στόμα του ξέρχονταν «λόγοι χάριτος» καί σοφίας.

Δίνει μεγάλη βαρύτητα στήν κλογή καί χειροτονία καταλλήλων Κληρικν πού θά τελον τά ερά Μυστήρια καί θά ποιμαίνουν τόν λαό, θά εναι καλοί ερες «το Θεο το ψίστου».

Τηρε τούς ερούς Κανόνες γιά τήν ξία εσδοχή τν Κληρικν στήν ερωσύνη, γρυπνε πρό τς χειροτονίας προσευχόμενος στόν Θεό, εναι κατανυκτικός κατά τό Μυστήριο τς χειροτονίας, προσφωνε τόν ποψήφιο Κληρικό μέ δάκρυα στούς φθαλμούς, ναλογίζεται τήν δική του παρουσία καί πολογία στό φοβερό βμα το δεκάστου Θεο καί μετά φόβου παγγέλλει τίς σχετικές εχές, δέ γλυκεία καί παλή παγγελία τν σχετικν λειτουργικν φράσεων καθηλώνει καί μυσταγωγε τό κκλησίασμα. Χαίρεται περβολικά γιά τήν χειροτονία καλν Κληρικν καί τούς παρακαλε νά εναι «ναμμένες λαμπάδες μπροστά στό ερό θυσιαστήριο καί μάρτυρες περασπίσεώς του στήν Μέλλουσα Κρίση».

γάπη του πρός τούς Χριστιανούς εναι μαρτυρική, κατά τό πρότυπο το Χριστο, το μεγάλου ρχιερέως καί Ποιμένος Χριστο. Δέχεται καθημερινς στό Γραφεο του πολλούς Χριστιανούς ς πλός ερεύς, χωρίς τά διακριτικά γνωρίσματα το πισκόπου, καί μερικοί πού εσέρχονται στά Γραφεα γιά πρώτη φορά τόν κλαμβάνουν ς να Κληρικό τν Γραφείων. πισκέπτεται τά χωριά, τίς πλατεες, τά Σχολεα, τά Στρατόπεδα, τά Οκοτροφεα, τά Γηροκομεα, τά Νοσοκομεα, τά Κατηχητικά Σχολεα, τίς γιογραφικές συνάξεις πάντοτε μέ σεμνότητα καί μέ γλυκύ λόγο. Μέ πλότητα εσέρχεται στά σπίτια γιά νά εχηθ στούς νθρώπους καί τούς φελε μέ τόν λαρό λόγο του καί ταπεινό φρόνημά του. παρηγορητικός του λόγος εναι θαυμαστός, προσήνειά του κπληκτική. Σέ λα ατά σχεδόν πάντοτε τόν κολουθοσα.

Ποιμαίνει τόν λαό το Θεο μέ φόβο Θεο καί ψηλή κκλησιαστική συνείδηση, πατερικό φρόνημα καί ρθόδοξη διδασκαλία, γνωρίζοντας «τά σκεύη τς κλογς καί κεχρημένος ατος πρός τήν λειτουργίαν τν γίων», γιά νά κφρασθ κατά τόν Μέγα Βασίλειο.

πικοινωνε μέ τούς Κληρικούς καί τούς Χριστιανούς μέ ποιμαντορικές γκυκλίους πού εναι παύγασμα το ψυχικο του κόσμου καί τς διοικητικς του πείρας, λλά καί κφραση τς πλς του πίστης στόν Θεό καί τς γάπης του στήν κκλησία καί τήν παράδοσή της. κφραση το γραπτο λόγου του εναι δωρική, δυνατή, αθεντική.

πικοινωνε μέ τούς νθρώπους μέ πιστολές. Εναι νυπέρβλητος ς πιστολογράφος. φαρμόζει πλήρως τόν λόγο το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου τι ο πιστολές πρέπει νά διαθέτουν τίς ρετές τς συντομίας, τς σαφήνειας καί τς χάριτος. Γράφει πως μιλε, διατηρώντας τήν πλότητα τς κφρασης, χωρίς περβολικά καλλωπιστικά πίθετα, κατά τήν προτροπή το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου: «τας πιστολας μάλιστα τηρητέον τό καλλώπιστον καί τι γγυτάτω το κατά φύσιν».

τσι, ο πιστολές του, πού εναι μνημεα γραπτο λόγου, διακρίνονται γιά τήν πλότητα τς κφρασης, τήν συντομία καί περιεκτικότητα, τήν κριβολογία, τήν μεσότητα, τήν κφραστικότητα, τήν ελικρίνεια, τήν διακριτικότητα, τήν εαισθησία, τήν ξομολογητικότητα, τήν παραμυθητικότητα. Σέ λα ατά κφράζεται γιής ψυχικός του κόσμος, τό κκλησιαστικό του φρόνημα, γαπσα καρδία του καί ψηλή εφυΐα του.

Ασθάνεται γιορείτης, κατά τήν καρδία, γιατί μεγάλωσε μέ γιορετες Πατέρες πού πισκέπτονταν τό χωριό του Σιταράλωνα καί θαύμαζε τήν πείρα τν Γερόντων καί τήν σιωπή τν ποτακτικν, καί μολογε τι εναι «νας Κληρικός εεργετημένος πό τό γιον ρος». ς κατά πνεμα γιορείτης πισκέπτεται τό γιον ρος μέ πόλυτο σεβασμό, μέ δέος καί τιμή, μέ σιωπή καί γάπη, μέ κατάνυξη καί δάκρυα. Συμμετέχει σέ γρυπνίες ς νας γιορείτης πίσκοπος, στάμενος δέ στόν δεσποτικό θρόνο μοιάζει ς νας ρημίτης μοναχός μέ τό λεπτοκαμωμένο καί σκητικό του σμα καί τό κατανυκτικό του φος, ς μιά βυζαντινή γιογραφία. Γίνεται ντικείμενο θαυμασμο τν γιορειτν Πατέρων.

μακαριστός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης μο επε: « Γέροντάς σου ντέχει σέ μοναχικά κριτήρια. πάρχουν πολλοί καλοί πίσκοποι, ο ποοι, μως, δέν ντέχουν στά μοναχικά κριτήρια».

μακαριστός γούμενος π. Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης) τόν ελαβετο περιόριστα, τόν θεωροσε συχαστή εράρχη, πού συνδύαζε θαυμαστς συχασμό, ποιμαντική διακονία καί εραποστολικό ργο, πού εναι συνδυασμός δυσεύρετος καί μολογε: «πς νά λησμονήσωμεν τό προν, τό νεξίκακον, τό φιλάνθρωπον, τό προσηνές, τό κατανυκτικόν, τό σοβαρόν, τό πλον τς γίας προσωπικότητός του;». νας Σέρβος μοναχός, Στέφανος πό τά φρικτά Καρούλια, ταν τόν εδε, επε: «Ατό εναι γιο πίσκοπο, εναι πολύ ταπεινό. Εδα γιον Πνεμα στό κεφάλι του».

Περιέρχεται μέ ταπεινό φρόνημα καί διαίτερο σεβασμό τά Μοναστήρια, τίς Σκτες καί τίς Καλύβες το γίου ρους, συζητ μέ τούς μοναχούς γιά πνευματικά θέματα. Τόν σέβονται γιος Παΐσιος, π. φραίμ Κατουνακιώτης, π. φραίμ Φιλοθεΐτης, π. Γαβριήλ Διονυσιάτης, π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, π. Σπυρίδων (Ξένος) Νεοσκητιώτης καί πολλοί λλοι.

μοναχός π. Θεολόγος βηρίτης μαρτυρε: «πισκεπτόταν συχνά τό γιον ρος. Τήν τελευταία φορά πού χοροστάτησε σέ πανήγυρη Μονς, ντί γιά φηρημένα γκώμια, στήν πανηγυρική τράπεζα μίλησε γιά τήν νατροφή πού πρε. Πς γιαγιά-πρεσβυτέρα τόν ξυπνοσε τά μεσάνυχτα, νά κάνει μετάνοιες, γιά νά μήν φιερώνει λη τήν νύχτα στόν πνο. Πς στό σπίτι τους ποδέχονταν τούς περιοδεύοντες μοναχούς. Ποιά ντύπωση φησε στήν καρδιά το μικρο Δημήτρη παρουσία τους καί σιωπή το ποτακτικο μπροστά στό γέροντά του. Καί πολλά λλα. Στό τέλος τς πανηγύρεως ο παρόντες μοναχοί κατέληξαν: "Ατός εναι δεσπότης. Ατόν νά καλομε στίς πανηγύρεις"».

6. εράρχης τς κκλησίας

χει πό πολλά χρόνια, πό τότε πού ταν λαϊκός καί Πρεσβύτερος, σχυρή πνευματική φιλία μέ πνευματικούς Κληρικούς, κατά τό ψαλμικό «μοί δέ λίαν τιμήθησαν ο φίλοι σου, Θεός, λίαν κραταιώθησαν α ρχαί ατν» (Ψαλμ. 138, 17). Μεταξύ τν κλεκτν φίλων συγκαταλέγεται μακαριστός Μητροπολίτης δρας ερόθεος, μέ τόν ποο συζητοσαν πνευματικά καί κκλησιαστικά θέματα, ποος καί μολογε: «Γνωρίζω τόν Μητροπολίτη δέσσης κ. Καλλίνικον καλς πό τν χρόνων τν μαθητικν δράνων καί δύναμαι νά διακηρύξω, χωρίς οδεμίαν διάθεσιν περβολς, τι ποτελε κόσμημα καί καύχημα τς εραρχίας».

λλος πολύτιμος καί καρδιακός πνευματικός του φίλος, καί μάλιστα πρτος εναι μακαριστός ρχιμ. π. πιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μέ τόν ποον μιλοσαν σχεδόν καθημερινς. διος σέ πιστολή του γράφει τι Καλλίνικος «το δι μέ κ τν προσφιλεστάτων ν τ κόσμ τούτ». Τόν χαρακτηρίζει «δελφόν» καί «πιστήθιον φίλον του». Σέ κείμενό του γράφει τι Καλλίνικος «πρξεν πόδειγμα ταπεινο φρονήματος, πραότητος, εγενείας, σεμνότητος, νεξικακίας, ργατικότητος, φιλαργυρίας». Θεωρε τι «κόσμησε τήν κκλησίαν». κόμη, ς πίσκοπος συνδέθηκε μέ διατάρακτη δελφική φιλία μέ τόν μακαριστόν Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανς καί Κονίτσης κυρό Σεβαστιανό, ποος τόν θεωροσε «γιον εράρχην» καί πολόγιζε πολύ τήν γνώμη του.

ς Μητροπολίτης τς κκλησίας τς λλάδος συμμετέχει καί στά Συνοδικά ργανα, τοι τήν εραρχία τς κκλησίας, τήν Διαρκ ερά Σύνοδο καί τίς Συνοδικές πιτροπές καί μάλιστα σέ δύσκολες περιόδους. ποφεύγει πιμελς τά παρασκήνια, τίς μαδοποιήσεις, τίς ντιπολιτευτικές νέργειες. Συμμετέχει στίς Συνεδριάσεις μέ τόν διακριτικό λόγο, περισσότερο μέ τήν λλογη σιωπή, κυρίως δέ μέ τήν σωτερική προσευχή. ποστηρίζει τίς πόψεις πού θεωρε τι εναι δίκαιες πό πουδήποτε καί ν προέρχωνται. Σέβεται τό ερό πολίτευμα τς κκλησίας, γνωρίζοντας «πς δε ν οκ Θεο ναστρέφεσθαι, τις στίν κκλησία Θεο ζντος, στύλος καί δραίωμα τς ληθείας» (Α Τιμ. γ, 15) καί ναγνωρίζει τά λάθη πού διαπράττονται. Δέν μεταφέρει στούς συνεργάτες του τά σα διαδραματίζονται σέ κρηκτικές Συνεδριάσεις τς εραρχίας τς κκλησίας τς λλάδος.

Κάποτε, στερα πό δύσκολη Συνεδρίαση τς Διαρκος ερς Συνόδου μο γραψε: «ν πργμα ρχίζω κ τν πραγμάτων νά βλέπω: Δυστυχς, ζητομεν λύσιν τν προβλημάτων μας πό τούς νθρώπους καί λησμονμεν τι μόνον Θεός μς γαπ καί μς προστατεύει. "οκ στιν ν λλ οδενί σωτηρία". Ατόν τόν Χριστόν ς γαπήσωμεν καί τά λλα τά κανονίζει κενος... Σέ παρακαλ γονάτισε καί παρακάλεσε τόν δρυτήν τς κκλησίας νά βοηθήσ τόν πίσκοπόν σου, τήν κκλησίαν Του».

7. σθένεια καί σιακή τελείωσή του

Μετά πό θεοφιλ ποιμαντορία καί κοπιώδη διακονία, ναλισκόμενος στό ργο τς προσφορς, προσβάλλεται πό τήν σθένεια το καρκίνου, μέ τήν μορφή γκου στόν γκέφαλο. Πάντοτε εχε μνήμη θανάτου, ναλογιζόταν τό φθαρτό τς ζως. Πάντοτε θεωροσε τι τό μόνο ρμα πού πρεπε νά γνωρίζουμε καί νά κλίνουμε σέ λες τίς πτώσεις του εναι τό ρμα φεύγω, φεύγεις, φεύγει, φεύγομεν, φεύγετε, φεύγουσι. Πάντοτε μιλοσε γιά τόν θάνατο ς ναν μεγάλο πνο καί παινοσε τούς Μάρτυρες πού θυσιάζονταν γιά τόν Χριστό καί διηγετο κλαίγοντας τήν κοίμηση το ββ Σισώη το μεγάλου, εχόμενος παρόμοια τελευτή. πειτα, καλεται καί ατός νά δοκιμάση τήν σθένεια καί τόν θάνατο στά ρια τς προσωπικς του ζως. φήνεται κυριολεκτικά στήν Πρόνοια το Θεο, προετοιμαζόμενος γιά τήν συνάντησή του μέ τό δικό του «φεντικό», πως ασθανόταν τόν Θεό.

Μέ τίς πρτες ατρικές γνωματεύσεις ντιλαμβάνεται πλήρως τήν κατάστασή του καί προετοιμαζόμενος γιά τήν συνάντηση μέ τόν Θεό, ν ψει μάλιστα γχειρίσεως πού θά γινόταν στόν γκέφαλο, προβαίνει σέ δύο νέργειες, νδειξη χι μόνον καλο Κληρικο, λλά καί ληθινο Χριστιανο.

πρώτη νέργειά του εναι νά κάνη γενική ξομολόγηση τς ζως του σέ γνωστό του Πνευματικό, καί μάλιστα ατήν τήν ξομολόγηση τήν χαρακτηρίζει ς «μπάνιο» καί χαίρεται σάν μικρό παιδί.

δεύτερη νέργειά του εναι νά παγορεύση τήν διαθήκη του σέ συμβολαιογράφο, γιατί θέλει νά εναι «πανέτοιμος» πως λεγε γιά τήν μετάβασή του πό τά φθαρτά στά φθαρτα, πό τά πίγεια στά οράνια, πό τά λυπηρά στά χαρμόσυνα. Στήν διαθήκη του, μετά τίς δηγίες πού δίνει γιά τήν κηδεία καί τόν τάφο του καί που κατ ντολή του θά γραφόταν: «Προσδοκ νάστασιν νεκρν», δηλώνει τι δέν χει κίνητη καί κινητή περιουσία, δίνει δηγίες γιά τήν ξόδιο κολουθία του καί ρίζει πο θά δοθον τά λάχιστα ρχιερατικά του μφια καί τά προσωπικά του ντικείμενα. κφράζει τίς εχαριστίες καί τήν εγνωμοσύνη του στούς συγγενες του, τούς εεργέτες του καί τούς συνεργάτες του. πειτα, ζητ συγγνώμη πό σους τυχόν πίκρανε καί δίνει συγχώρεση «πό καρδίας» σέ σους τυχόν κενος λύπησε καί τελειώνει τήν διαθήκη του ς ξς:

«Τέλος, κφράζω κ τν μυχίων τς καρδίας μου τήν πειρον εγνωμοσύνην μου πρός τόν ν Τριάδι Θεόν μν, διότι εμαι ρθόδοξος Χριστιανός κ γονέων ρθοδόξων Χριστιανν καί διότι μέ τίμησε διά τς ψίστης τιμς τς ρχιερατικς Χάριτος καί νέθεσεν ες τήν λαχιστότητά μου τήν διαποίμανσιν λαο κλεκτο καί εσεβος. Παρακαλ καί κετεύω τούς συνεπισκόπους μου νά στείλουν κε ες διαδοχήν μου νδρα "πλήρη πίστεως καί Πνεύματος γίου", στε νά διορθώση οτος τά ες μέ λλείποντα, καταστήσ δέ τήν πισκοπήν τμμα το Παραδείσου. μήν. Τό λεος το Κυρίου ς μέ συνοδεύ κατά τήν κ το ματαίου τούτου κόσμου κδημίαν μου».

πτάμηνη σθένειά του εναι δυνηρή καί διος, κατ ναλογία, πως τό πρότυπό του, Χριστός, φθάνει στήν πλήρη κένωση. πειδή σέ λη του τήν ζωή ξυμνοσε τούς Μάρτυρες, καλεται τώρα νά ζήση μερικές πλευρές το μαρτυρίου τους. Καί τό κανε μέ κράδαντη πίστη στόν Θεό, μέ καρτερική πομονή καί σιακή βιοτή, γνωρίζοντας τι «πς φιλόθεος σται καί φιλόπονος», κατά τόν γιο Μάξιμο τόν μολογητή, γιατί μέσα πό τόν πόνο πανορθώνεται πεσοσα καί παθοσα φύση μας.

ταν νθρωπος στερται κάθε ξωτερική στήριξη καί ξουσία, ταν ντιλαμβάνεται τι θάνατος πλησιάζει, τότε ποκαλύπτεται σωτερικός του κόσμος μέ λα τά ρνητικά καί θετικά στοιχεα. Σέ κενον, σθένειά του νέδειξε λο τό μεγαλεο τς σκητικς βιοτς του, τό ποο στόν μεγαλύτερο βαθμό ταν κεκρυμμένο ως τότε, τό κρυβε διος.

ζησε ς νθρωπος το Θεο καί κοιμήθη ς σιος σκητής, τελειώθηκε κατά Θεόν. Ατό φανερώνουν ο φράσεις πού ξέρχονταν μέσα πό τόν σωματικό πόνο καί τήν βαθυτάτη κένωση στήν ποία φθασε.

Δοξολογε συνέχεια τόν Θεό γιά τήν σθένεια, προσεύχεται νά γίνη τό θέλημά Του, εγνωμονε τούς νθρώπους πού τόν ξυπηρετον, κδηλώνει ποικιλοτρόπως τήν γάπη του σέ λους, ταπεινώνεται καθ περβολήν, χρησιμοποιώντας πίστευτες κφράσεις ατομεμψίας, χει νήψη κόμη καί στόν βαθύτατο πνο, ληθινό γνώρισμα ρημίτου μοναχο πού ζ τήν νοερά προσευχή στήν καρδιά, πως μολόγησε Γέροντας Σωφρόνιος το σσεξ πού τόν πισκέφθηκε στό Νοσοκομεο το Λονδίνου, καί κατά τήν διάρκεια το πνου διακρίνεται γιά τήν σχυρά νήψη. Κατά τήν διάρκεια τς σθένειάς του καθαρή του ψυχή ασθάνεται τήν πίσκεψη τς Παναγίας το Προυσιώτισσας καί τήν νυμνε, ξιώνεται δέ θείων δωρεν μέ τήν λάμψη το προσώπου του. καρδία του εναι ρεμη, τό πρόσωπό του ερηνικό, νος του προσανατολισμένος στόν Θεό, ξοδός του πό ατήν τήν ζωή εναι πορεία πρός τήν αώνια ζωή. Τό ποκορύφωμα τν λόγων του εναι: «Δέν μέ νδιαφέρει πολύ ρρώστια. ς μουν γιος καί ς μουν μέ να πόδι μέ να μάτι». Ατός λόγος τόν χαρακτηρίζει πράγματι ς γιο.

Μέσα σέ τέτοια σιακή ντιμετώπιση τς σθένειας καί το θανάτου, ξοδός του πό τήν ζωή ατή εναι σιακή καί θριαμβευτική. στιγμή πού βγκε ψυχή πό τό σμα στό δωμάτιο το Νοσοκομείου στήν θήνα μουν παρών καί βεβαιώνω τι ταν μιά εροτελεστία. κενος νέπνεε ργά, ταν ρεμος καί ο παρόντες προσεύχονταν καρδιακά. πικρατοσε μιά γιορείτικη γρυπνία μέ σύχιο τρόπο, βιωνόταν «τό τς συχίας μυστήριον», «σιγή δέ βαθεα, καί τελετή τις θανάτου», πως γραφε γιος Γρηγόριος Θεολόγος γιά τήν κοίμηση τς δελφς του Γοργονίας.

ξόδιος κολουθία συγκεντρώνει πλήθη πισκόπων, Πρεσβυτέρων, μοναχν, θεολόγων, φορέων τς Πόλεως καί το Νομο, φίλων καί γνωστν. λοι κφράζουν τήν γάπη τους καί τόν σεβασμό τους πρός τόν κεκοιμημένο. λλοι κλανε μυστικά, καρδιακά, καί λλοι ασθάνονται χαρά στήν καρδιά τους, σάν νά ταν Πάσχα καί μερικοί μολογον: «Δυστυχς δέν τόν γνωρίσαμε». μακάριος Καλλίνικος κρυπτε στό πισκοπικό κελλί του καί στά σώτατα τς καρδίας του λη τήν ρμή τς γάπης του πρός τόν Θεό, κρατοσε κεκρυμμένες τίς μυστικές κινήσεις τς θεοφιλος ψυχς του.

8. «Σημειοφόρος γιος»

Μέ τόν θάνατο-κοίμηση νός νθρώπου σταματ βιολογική πικοινωνία μας μαζί του, δέν μπορομε νά τόν κούσουμε, νά συζητήσουμε, νά τόν δομε, λλά, ταν νθρωπος χη τήν Χάρη το γίου Πνεύματος, εναι νωμένος μέ τόν Χριστό, ναπτύσσεται μιά λλη πικοινωνία, πνευματική. Τό σμα παραμένει στήν γ καί γίνεται πόλος λξεως τν νθρώπων, πολλές φορές Θεός θαυματουργε δι ατο, καί ψυχή βρίσκεται στήν οράνια θεία Λειτουργία, νυμνώντας τόν Τριαδικό Θεό. πότε, πνευματική παρουσία εναι σχυρότερη, φο πάρχει νότητα μεταξύ ορανίων καί πιγείων, γγέλων καί νθρώπων, ζώντων καί κεκοιμημένων. λλωστε, μία εναι κκλησία μέ τίς δύο μορφές της, τήν ρατή καί τήν όρατη.

Μετά τήν κοίμηση το Μητροπολίτου Καλλινίκου δέν διασπται σύνδεσμος μέ λους κείνους πού τόν γνώρισαν καί τόν γάπησαν. Τό μνμα του γίνεται χρος προσευχς καί πικλήσεως τς βοήθειάς του, ληθινή διαρκής μνήμη. Τό κανδήλι το μνήματος γιά τριάντα χρόνια παραμένει ναμμένο, πό τήν γάπη τν νθρώπων σέ ατόν. Ο προσευχές τν Χριστιανν πρός ατόν ντείνονται καί τά σημεα τς παρουσίας του εναι μφαν.

μακάριος Καλλίνικος μφανίζεται στόν πνο τν νθρώπων, τούς παρηγορε καί τούς νισχύει, τούς προστατεύει πό κάθε κακό, θεραπεύει τίς σθένειές τους, τούς νισχύει στόν γώνα τους. Χαίρεται μέ τήν χαρά τους καί λυπται μέ τήν λύπη τους. Κάποια γυναίκα δίνει τήν μαρτυρία τι μφανίσθηκε στόν πνο της, «τό πρόσωπό του λαμπε σάν τό φς τς μέρας» καί «ποκαταστάθηκε μιπληγία» της. Πολλοί μολογον: «Πέρασαν 15 χρόνια, ο φρικτοί πονοκέφαλοι μέ χουν φήσει ντελς»∙ «μέ πάλλαξε πό τούς συνεχες πόνους»∙ «πγα στό μνμα, προσκύνησα τόν τάφο το γίου καί το θαύματος! πόνος ρχισε νά ποχωρ».

Τά σημεα τς παρουσίας του εναι πάμπολλα καί ο θεραπεες σθενειν πολλές. μως, καί τά θαύματα πού συνδέονται μέ τήν ναγέννηση τν νθρώπων, λόγ το δυνατο του λόγου, εναι πολλά. Ατό λέγεται πό τήν ποψη τι στήν γία Γραφή θαύματα ποκαλονται ο πνευματικές θεραπεες, δηλαδή φεση τν μαρτιν, καί σημεα λέγονται ο σωματικές θεραπεες, πού εναι νδειξη τς παρουσίας το Θεο διά τν γίων. Χριστός επε στόν παραλυτικό: «τέκνον· φέωνταί σοι α μαρτίαι σου» (Ματθ. θ, 2), πού εναι τό πραγματικό θαμα, καί στήν συνέχεια κολούθησε τό σημεο, δηλαδή παρουσία το Υο το Θεο: «να δέ εδτε τι ξουσίαν χει υός το νθρώπου πί τς γς φιέναι μαρτίας τότε λέγει τ παραλυτικ· γερθείς ρόν σου τήν κλίνην καί παγε ες τόν οκόν σου» (Ματθ. θ, 6).

Θαύματα καί σημεα γιναν καί γίνονται πολλά πό τόν μακάριο Καλλίνικο καί σο ζοσε, λλά καί μετά τήν σιακή κοίμησή του. Τά διηγονται πωνύμως πολλοί πού τόν γνώρισαν καί πολλοί πού προσευχήθηκαν σέ ατόν καί χουν καταγραφ στά βιβλία πού γράφησαν γι ατόν. Καί ατό ταν ποτέλεσμα τς γιασμένης ζως του.

σιακή βιοτή του, καθαρή καρδία του, διάπυρη προσευχή του, πού θεράπευε καί δαιμονιζομένους, κανε καί τά δαιμόνια νά φρίττουν καί νά τόν πολεμον σέ λη του τήν ζωή. μως, ατός μενε τάραχος μέ τήν δύναμη το Χριστο. Παρά τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα ατός μενε ερηνικός, εχετικός, πομονετικός. πό τότε πού ταν Πρεσβύτερος προσευχή του εχε σχυρή δύναμη καί λευθέρωσε νθρώπους πό τά πονηρά πνεύματα, πού τούς εχαν καταλάβει. Γιά νά γίνη ατό παιτεται προσευχή νά χη δύναμη. Δέν πρόκειται μόνον γιά πελευθέρωση τν ψυχν πό τά πάθη, λλά γιά λευθέρωση καί τν σωμάτων πό τήν κυριαρχία τν δαιμόνων, ταν κενοι καταλαμβάνουν καί τήν κρόπολη τν νθρώπων, τόν γκέφαλο, καί μιλον δι ατν, κατά τόν γιο Γρηγόριο τόν Παλαμ. Μέ τήν δύναμη τς προσευχς του βγαλε δαιμόνια πό δαιμονισμένους νθρώπους, πράγμα πού εναι οσία καί τό ργο τν ποστόλων καί τν διαδόχων τους, κατά τήν ντολή το Χριστο: «σημεα δέ τος πιστεύσασι τατα παρακολουθήσει· ν τ νόματί μου δαιμόνια κβαλοσι». (Μάρκ. ιστ, 17-18).

μαρτυρία το μακαριστο Μητροπολίτου ργολίδος κυρο ακώβου τι τό δαιμόνιο πού εχε εσέλθει σέ δύο κοπέλες, τήν ρα πού κενος διάβαζε τούς ξορκισμούς, φώναζε-ορλιαζε καί «μολογοσε» τι τόν καιγε παρουσία το Καλλινίκου, πού λαμπε κείνη τήν ρα στό Φς, καί τι τό συγκεκριμένο δαιμόνιο τό εχε βγάλει Καλλίνικος, ταν ζοσε, πό ναν δαιμονισμένο νέο, καί τι Καλλίνικος γίασε μέ τό «τρύπιο πορτοφόλι» του καί τήν γάπη του, εναι ξιόλογη μαρτυρία καί πιβεβαίωση τς γιότητος το Καλλινίκου. Δέν πρόκειται γιά μαρτυρία τν δαιμόνων, λλά γιά μαρτυρία ελογημένου πισκόπου, το μακαριστο ργολίδος ακώβου.

9. γιότητα, σκοπός το νθρώπου

Σκοπός το νθρώπου εναι νά γίνη γιος, πού σημαίνει νά μεθέξη τς κτίστου θεοποιο νεργείας το Θεο, διά τν διαδοχικν καθάρσεων καί το φωτισμο το νοός. γιότητα δέν εναι πλς θική κατάσταση, λλά κοινωνία το νθρώπου μέ τόν Θεό. Θεός παραγγέλλει: «γιοι γίνεσθε, τι γώ γιός εμι» (Α Πέτρ. α, 16). πόστολος Παλος γράφει τι ο σαρκικοί πατέρες διαπαιδαγωγον τά παιδιά τους γιά λίγο χρόνο, ν Θεός διαπαιδαγωγε τούς Χριστιανούς γιά νά γίνουν μέτοχοι τς γιότητάς Του: «ο μέν γάρ πρός λίγας μέρας κατά τό δοκον ατος παίδευον, δέ πί τό συμφέρον, ες τό μεταλαβεν τς γιότητος ατο» (βρ. ιβ, 10).

λα σα χει κκλησία, τοι τά Μυστήρια, τήν διδασκαλία, τήν προσευχή, τήν σκηση, ποβλέπουν στόν γιασμό το νθρώπου, «ες τό μεταλαβεν τς γιότητος» το Θεο (βρ. ιβ, 10). Γι ατό ο πρτοι Χριστιανοί ποκαλονταν γιοι, κλητοί γιοι, πού κατοικον σέ μιά ρισμένη κκλησία. πόστολος Πέτρος προτρέπει: «κατά τόν καλέσαντα μς γιον καί ατοί γιοι ν πάσ ναστροφ γενήθητε, διότι γέγραπται· γιοι γίνεσθε, τι γώ γιός εμι» (Α Πέτρ. α, 15-16).

Ο πόστολοι ταν ποφάσισαν νά χειροτονήσουν διακόνους, ζήτησαν πό τούς Χριστιανούς νά τούς ποδείξουν πτά κατάλληλους νθρώπους, ο ποοι νά χουν δύο γνωρίσματα, τοι νά χουν τήν καλή μαρτυρία το πληρώματος τς κκλησίας («μαρτυρουμένους») καί νά εναι «πλήρεις Πνεύματος γίου καί σοφίας». Επαν: «πισκέψασθε ον, δελφοί, νδρας ξ μν μαρτυρουμένους πτά, πλήρεις Πνεύματος γίου καί σοφίας, ος καταστήσομεν πί τς χρείας ταύτης» (Πράξ. στ, 3).

σκοπός το Χριστιανο νά γίνη γιος δέν εναι μιά «πολυτέλεια», λλά βασικός σκοπός τς δημιουργίας του πό τόν Θεό καί τς ναδημιουργίας του πό τόν Χριστό.

Τέτοιος ναδείχθηκε, μέ τήν Χάρη το Θεο καί τόν δικό του φιλότιμο γώνα, μακαριστός Μητροπολίτης Καλλίνικος. σοι τόν γνώρισαν πό κοντά καί σοι διάβασαν τόν βίο του μιλον βίαστα γιά τήν γιότητά του.

10. πίσκοποι γιοι

Τό Συναξάρι τς κκλησίας, πού εναι ζωντανή κκλησιαστική στορία, που καταγράφονται ο βίοι τν γίων, εναι γεμάτο πό γίους λων τν λικν, λων τν τρόπων μέ τούς ποίους τελείωσαν τήν βιολογική ζωή τους (σιακή κοίμηση, μαρτύριο) καί πό λες τίς τάξεις καί κατηγορίες τν Χριστιανν. Ατό σημαίνει τι πάρχουν Πατριάρχες, πίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι, μοναχοί, γγαμοι, γαμοι, νέοι, φηβοι, μικρά παιδιά, νήπια, πού συγκαταλέγονται στό συναξάριο τν γίων. Κανένας δέν ξαιρεται πό τό μεγαλειδες προνόμιο νά γίνη γιος, φο ατός εναι σκοπός το νθρώπου.

ρθόδοξη κκλησία τόν τελευταο καιρό, μέ πρωτοβουλία το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί εδικά το Οκουμενικο Πατριάρχου Βαρθολομαίου πλούτισε τό γιολόγιο τς κκλησίας μέ συγχρόνους γίους, ερομονάχους καί μοναχούς, μέ στέρια φωτεινά πού λάμπουν στό στερέωμα τς κκλησίας.

μως, πάρχουν λαμπροί καί ξαγιασμένοι πίσκοποι, μεταξύ τν ποίων δέσσης Καλλίνικος, ο ποοι χουν τήν δια χάρη γιότητας, σέ συνδυασμό μέ τήν ρχιερωσύνη τους. Θεός δίνει σέ λους τήν Χάρη Του, κυρίως σέ πισκόπους γιά νά κπληρώνουν τό ψος τς διακονίας τους. Δέν εναι δυνατόν γιότητα νά περιορίζεται μόνον σέ μοναχούς καί ερομονάχους, γιατί μιά τέτοια νοοτροπία συνιστ λλειμμα κκλησιαστικο φρονήματος.

Μέ ξίωσε Θεός νά ζήσω κοντά στόν γιο ατόν εράρχη∙ νά μείνω δέκα πέντε χρόνια μαζί του στό πισκοπεο τς ερς Μητροπόλεως δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας∙ νά ασθανθ ατήν τήν συνοίκηση σάν νά μουν σέ μιά Καλύβη κάποιας ερς Σκήτης το γίου ρους∙ νά διατηρ στήν μνήμη μου πολλά γεγονότα∙ νά παρασταθ κοντά του κατά τήν διάρκεια τς πολύμηνης σθένειάς του∙ νά ζήσω δίπλα στόν δικό του Γολγοθ∙ νά τόν περιποιομαι ς νοσοκόμος∙ νά κούσω τό κπληκτικό νοιγμα τς καρδις του∙ νά δ τόν σιο σκητή, πού εχε διάλειπτη μνήμη Θεο καί κατάπαυστη προσευχή∙ νά δ πς κφράζεται νήψη καί κατά τήν διάρκεια το πνου∙ νά διαπιστώσω τήν καθαρότητα τς καρδίας καί το σώματός του, φάμιλλης μέ τήν καθαρότητα μεγάλων σκητν∙ νά ξιωθ νά δ στό πρόσωπό του μιά ζωντανή Φιλοκαλία, να ζωντανό Γεροντικό, να εκονογραφημένο Εαγγέλιο∙ καί νά δώσω μαρτυρία τς γιότητός του.

Κοντά του ζησα τήν ν Χριστ γάπη καί λευθερία. πό τίς πρτες μέρες πού πγα στήν δεσσα μο δωσε νά διαβάσω τό Συμβουλευτικόν γχειρίδιον το γίου Νικοδήμου το γιορείτου καί ργότερα μέ προέτρεψε νά διαβάσω τό ορτοδρόμιον το γίου Νικοδήμου, πόδειξη πς θελε νά εναι ο ερομόναχοι. Σέ μεγάλο βαθμό σέ ατό τό γεγονός φείλεται πού γάπησα τήν συχαστική παράδοση, τήν προσευχή, τήν πικοινωνία μου μέ τό γιον ρος, διαίτερα μέ τόν γιο Παΐσιο καί τόν π. Σωφρόνιο το σσεξ. κενος, χαιρόταν περβολικά ατές τίς ναζητήσεις μου.

μακάριος Καλλίνικος εναι γιος πίσκοπος χι πλς νας σκητής πίσκοπος. Στά κείμενα πού χουν γράψει γι ατόν διάφοροι νθρωποι πού τόν γνώρισαν, λλος λίγο καί λλος πολύ, λοι μιλον γιά ναν γιο πίσκοπο. Καί Μητροπολίτης δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας κ. ωήλ, εροκήρυκάς του καί στενός συνεργάτης του, διατύπωσε πολλές φορές τήν ποψή του γιά τήν γιότητα το προκατόχου του Καλλινίκου, συνέταξε τήν ερά κολουθία του, τόν Παρακλητικό Κανόνα, τούς Χαιρετισμούς καί τά γκώμια. Καί λλοι συνέταξαν ερές κολουθίες καί γιογράφησαν τήν μορφή του.

ξιώθηκα νά εμαι πλησιέστερος νθρωπος πού βρισκόμουν κοντά του σο ταν Μητροπολίτης στήν δεσσα. Καί διαβεβαιώνω τι δέν μπορ νά θυμηθ κανένα ρνητικό σημεο πό τήν ζωή του, φο λες ο κδηλώσεις του εχαν τό ρωμα τς γιότητος. Μέ βεβαιότητα, λοιπόν, λέγω τι τό Θέρμο καί τό χωριό του Σιταράλωνα, Ατωλοακαρνανία, δεσσα καί γενικότερα κκλησία πέκτησαν μιά σιακή μορφή, μιά ξαγιασμένη προσωπικότητα, ναν γιο πίσκοπο, πού λάμπει στήν οράνια κκλησία, καί μέ τήν πόφαση τς ναγραφς του στό γιολόγιο τς κκλησίας λάμπει πλέον καί στήν πίγεια ψη τς κκλησίας.

Μητροπολίτης δέσσης Καλλίνικος, ταν τόν βλεπε κανείς, δίως στήν θεία Λειτουργία, πως κάποιος παρατήρησε, ταν μιά «ζωντανή γιογραφία». Καί κατά τόν μακαριστό π. πιφάνιο Θεοδωρόπουλο ταν «μία σιακή μορφή τς κκλησίας τς λλάδος» καί «δόξασε δι λης ατο τς ζως, τό νομα το Θεο καί τίμησεν σον λίγοι, τήν ρθόδοξον κκλησίαν», εχε «σιακή βιοτή καί σιακά τέλη». Καί γιος Παΐσιος τόν χαρακτήριζε «γιο πίσκοπο». Κατά τήν μαρτυρία το πνευματικο του τέκνου ερομονάχου π. Παϊσίου, γιος Παΐσιος «πολύ ξετίμησε τόν Καλλίνικο γιά τήν ελάβεια καί τήν γάπη του στήν κκλησία. "γιος πίσκοπος" λεγε καί εχε πε τι δέν ξαναεδε λλον πίσκοπον σάν τόν Καλλίνικο μέχρι τότε».

Νά χουμε τήν εχή καί τίς πρεσβεες το νεοφανος γίου πισκόπου τς κκλησίας το Χριστο Καλλινίκου Μητροπολίτου δέσσης, Πέλλης καί λμωπίας.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Αναδημοσίευση από romfea.gr

 

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, “Κόσμημα της Εκκλησίας”.