Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2023
Στο σημερινό Κυριακάτικο μήνυμά του που διαβάστηκε σε όλους τους ναούς, ο Μητροπολίτης Αιτωλίας & Ακαρνανίας, κ. Δαμασκηνός, αναφέρει τα εξής: Όπως γνωρίζετε, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας στηρίζεται σε δύο πυλώνες, σε δύο θεμέλια: Το ένα είναι η Αγία Γραφή και το άλλο η Ιερά μας Παράδοση.
Η πρώτη περιγράφει όλα τα στάδια του σχεδίου του Θεού, προκειμένου ο άνθρωπος να επιστρέψει στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα και Δημιουργού του. Η δεύτερη περιλαμβάνει τον βίο και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν, ψυχή τε και σώματι, στην θεϊκή πρόσκληση, δείχνοντας προς εμάς, με τη ζωή και τον λόγο τους, τον δρόμο προς την αιωνιότητα.
Η Εκκλησία αποτελεί μία κοινωνία ανθρώπων, τους οποίους συνδέει η κοινή πίστη αλλά και ένας κοινός τρόπος ζωής, σύμφωνα με το παράδειγμα του Κυρίου μας και των Αγίων Του. Όπως λοιπόν αντιλαμβάνεστε, το Ευαγγέλιο αποτελεί για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, όχι μόνον ένα απλό κείμενο αλλά έναν ισχυρό σύνδεσμο που μας κρατά ενωμένους και μας κάνει συνοδοιπόρους στον δρόμο προς την ουράνια Βασιλεία.
Αυτή την ενότητα επιθυμώ ως νέος Επίσκοπός σας να ενισχύσω μέσω της συχνής μας επικοινωνίας. Για τον λόγο αυτό, κάθε Κυριακή, καθ' όλη τη διάρκεια του νέου εκκλησιαστικού έτους, θα απευθύνομαι προς εσάς, μέσω του κηρύγματος, έχοντας ως σκοπό να ενισχύσω τους πνευματικούς μας δεσμούς, ώστε, ως τοπική Εκκλησία, να βαδίσουμε μαζί το δρόμο της σωτηρίας.
Σε αυτήν την πρώτη Κυριακή του εκκλησιαστικού έτους, η Εκκλησία μας παρουσιάζει την παραβολή των κακών γεωργών. Όπως ακούσαμε κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ένας πλούσιος γαιοκτήμονας εμπιστεύεται το αμπέλι του σε κάποιους γεωργούς, οι οποίοι όμως αποδεικνύονται ανάξιοι της εμπιστοσύνης του και αρπάζουν τον καρπό. Η αυθάδεια και η αλαζονεία τους μάλιστα φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε κακοποιούν τους απεσταλμένους του γαιοκτήμονα, που έρχονται να ελέγξουν την εργασία τους και σκοτώνουν τον ίδιο τον γιο του.
Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η παραβολή αυτή είναι πολυεπίπεδη και τα μηνύματά της πολλά και διαχρονικά. Αυτή καθεαυτή η παραβολή είχε ως πρώτους αποδέκτες τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι εκπροσωπούν τον Εβραϊκό λαό. Έναν λαό ο οποίος αξιώθηκε της μεγάλης εμπιστοσύνης του Θεού προκειμένου να καλλιεργήσει και να φανερώσει στον κόσμο το θέλημά Του, με σκοπό, όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον έναν και μοναδικό Θεό. Το προνόμιο όμως αυτό έγινε για εκείνους αιτία αλαζονείας, η οποία τελικώς τους οδήγησε επανειλημμένως στην αποστασία. Ιδιαιτέρως οι Φαρισαίοι μετατράπηκαν σε κριτές των πάντων. Διατήρησαν τους τύπους, έχασαν όμως την ουσία, στερώντας από τον εαυτό τους και τους άλλους την αγάπη και το έλεος.
Οι προφήτες, ως απεσταλμένοι του Θεού, σε όλη την Παλαιά Διαθήκη, καλούσαν τον Εβραϊκό λαό να επιστρέψει στην αυθεντική και καρδιακή σχέση με τον Θεό, στηλιτεύοντας την σκληροκαρδία και την υποκρισία. Όλοι όμως ανεξαιρέτως περιφρονήθηκαν, χλευάστηκαν και τελικώς βρήκαν μαρτυρικό τέλος. Έσχατος και κορυφαίος απεσταλμένος υπήρξε ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Όμως και Αυτός είχε την ίδια αντιμετώπιση και τελικώς υπέστη τον σταυρικό θάνατο.
Πέρα από το κατηγορητήριο, το οποίον απευθύνει η παραβολή αυτή προς τους Γραμματείς και Φαρισαίους, περιλαμβάνει μηνύματα αλλά και προειδοποιήσεις προς τον νέο περιούσιο λαό του Θεού, που δεν είναι άλλος από την Εκκλησία στην οποία όλοι ανήκουμε. Αυτή είναι ο νέος αμπελώνας, τον οποίον ο Κύριος εμπιστεύτηκε σ’ εμάς. Ο μυστικός αυτός αμπελώνας αναμένει τον πνευματικό μας αγώνα, ώστε να δώσει τους καρπούς της πίστεως και της κατά Θεόν ζωής. Αυτοί είναι οι πολύτιμοι καρποί, τους οποίους καλούμεθα να προσφέρουμε στον εαυτό μας, στους αδελφούς μας και στον κόσμο ολόκληρο. Ο καθένας από εμάς έχει την ευθύνη να αναπτύξει τις προσωπικές του δυνατότητες και τα τάλαντα, συμβάλλοντας σε αυτή την καρποφορία. Ο καθένας από μας έχει τη δική του αποστολή.
Υπάρχει, όμως, και μία ιδιαίτερη κατηγορία μελών της Εκκλησίας μας, η οποία έχει αναλάβει ένα ιδιαίτερο έργο: να μεταφέρει διαρκώς την αυθεντική φωνή του Ευαγγελίου του Χριστού στον λαό, να εντοπίζει τυχόν παραχάραξη του Ευαγγελικού λόγου και αλλοίωση του χριστιανικού ήθους και να υπενθυμίζει το αυθεντικό θέλημα του Θεού. Αυτή είναι η αποστολή του Ιερού Κλήρου και ιδιαιτέρως του Επισκόπου, ο οποίος, όπως οι απεσταλμένοι στον αμπελώνα της παραβολής, είναι ο απεσταλμένος στην τοπική Εκκλησία. Η αποστολή του αποτελεί συνέχεια του έργου των Αγίων Αποστόλων. Αυτός είναι ο «απεσταλμένος», ως συνέχεια των δώδεκα Μαθητών που άκουσαν από τον αναστημένο Χριστό: «Ειρήνη σ’ εσάς! Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς» (Ιω. 20,21). Η αποστολική διαδοχή, η οποία ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής, φτάνει μέχρι τις μέρες μας μέσω της χειροτονίας των Επισκόπων και δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την φανέρωση της διαρκούς παρουσίας και μέριμνας του Χριστού μέσα στην Εκκλησία.
Ο τοπικός Επίσκοπος δεν ποιμαίνει την Εκκλησία ως κριτής αλλά ως πατέρας, έχοντας και ο ίδιος δεχτεί, μέσω της χειροτονίας του, την πατρική αγάπη του Θεού Πατρός. Για να συνειδητοποιήσει κανείς την ποιότητα και την ευθύνη της αποστολής του Επισκόπου, αρκεί να διαβάσει τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Εκεί θα διαπιστώσει με πόση έννοια και αγωνία ο Απόστολος των Εθνών, ως απεσταλμένος και εκείνος, καταρτίζει πνευματικά τις νεοσύστατες εκκλησίες που ο ίδιος ίδρυσε, αλλά και πόση χαρά νιώθει όταν διαπιστώνει πως τα πνευματικά του τέκνα καρποφορούν πνευματικά.
Η σημερινή παραβολή, μας καλεί να μην ακολουθήσουμε τον δρόμο των κακών γεωργών, αλλά να αναλάβουμε, όχι με αλαζονεία αλλά με ευθύνη και ταπεινοφροσύνη την αποστολή μας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως επιτελούμε έργο, όχι δικό μας αλλά το έργο του μεγάλου Αμπελουργού, του Χριστού μας. Μόνον έτσι θα επιτύχουμε την προσωπική μας καρποφορία, μόνον έτσι θα συμβάλλουμε και στην καρποφορία ολόκληρής της Εκκλησίας. Η καρποφορία αυτή δεν μπορεί παρά να αποτελεί για τον τοπικό Επίσκοπο χαρά και καύχημα, προκειμένου να επιτελεί και εκείνος με ζήλο και αφοσίωση τη δική του αποστολή, προσφέροντας το σύνολο των δυνάμεών του στο έργο της σωτηρίας του ποιμνίου που του εμπιστεύτηκε «ο Ποιμήν ο καλός».
Αδελφοί μου,
Ο Θεός με αξίωσε να βρεθώ απεσταλμένος σε ένα ευλογημένο τόπο, με ανθρώπους πρόθυμους να διακονήσουν τον αμπελώνα Του και να προσφέρουν την αγάπη τους στον σύγχρονο κόσμο. Σε αυτό το έργο καλώ τον καθένα σας να συμμετάσχει με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο, αναγνωρίζοντας τα μοναδικά χαρίσματα εκάστου και έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο ενδιαφέρον σας προς τον συνάνθρωπο και την αφοσίωσή σας προς την Εκκλησία.